“တစ္ကယ္လို႔မ်ား တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ပါ”
မီတာ ၄၀၀၀ ေလာက္ ျမင့္မားလွတဲ့ ေက်ာက္ကမ္းပါးယံႀကီးေတြနဲ႕၀န္္းရံထားၿပီး အျပင္ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ဘာကိုမွမသိႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕႐ွိခဲ့တယ္။
အဲဒီၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုးဟာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေတြနဲ႔ ျပၫ့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္။
ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ မီးခိုးေငြ႔မ်ားနဲ႕ျပၫ့္ႏွက္ေနၿပီး ေကာင္းကင္ယံႀကီးတစ္ခုလံုးဟာလည္း မီးခိုးေငြ႔ေတြ တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ေပါ့။
နံနက္မိုးေသာက္ကေန ညနက္သန္းေခါင္ယံအထိ မီးခိုးေငြ႔ေတြ တလိမ့္လိမ့္ေပါ့။
အဲဒီမီးခိုးေခါင္းတိုင္ေတြနဲ႔ျပၫ့္ႏွက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္သူအားလံုးဟာ မဲေမွာင္ေနတဲ့မီးခိုးေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ျခင္းကိုခံထားရၿပီး
ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို မသိႏိုင္ၾကေပ။
ထို႔အတူ ေတာက္ပလင္းလက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြကိုလည္း မသိရွိႏုိင္ၾကေပ။
ၿမိဳ႕ေလးအတြင္းမွာ လက္႐ွိ Halloween (သရဲပြဲေတာ္)ကို စည္စည္ကားကားနဲ႔ က်င္းပေနခ်ိန္ေပါ့။
မေကာင္းဆိုးဝါးေတြရဲ႕အႏၱရာယ္ကင္းဖို႔ ထြန္းထားတဲ့ အေမႊးတိုင္မီးခိုးေတြနဲ႔ထပ္ေလာင္း ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္မီးခိုးလံုးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ…
ညဘက္ေကာင္းကင္ယံႀကီးမွာပ်ံသန္းေနတဲ့ ပစၥည္းပို႔နတ္သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ မီးခိုးေငြ႔ေတြကို႐ႈ႐ိႈက္မိၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးကာ
ပစၥည္းပို႔ေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏွလံုးသားေလးတစ္ခုကို ျပဳတ္က် က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ထူေျပာလွတဲ့မီးခိုးေတြထဲမွာ ျမင္ကြင္းထင္႐ွားမႈမ႐ွိလို႔ ႏွလံုးသားေလး ဘယ္ေနရာမွာက်ေနခဲ့ တာကိုမသိ႐ွိႏိုင္ခဲ့ေပ။
ပစၥည္းပို႔နတ္သူငယ္ေလးလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုလက္ေလ်ာ့ကာ ျပန္မ႐ွာေတာ့ဘဲ ညအေမွာင္ရဲ႕ တစ္ဖက္သို႔ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။
“ဒုတ္…ဒုတ္…ဒုတ္ဒုတ္…ဒုတ္ဒုတ္……”
မီးခိုးေခါင္းတိုင္ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ထိုႏွလံုးခုန္သံေလးက ျမည္ေနေပေတာ့သည္။
ႏွလံုးသားေလးဟာ ၿမိဳ႕အစြန္တစ္ေနရာ၏ အမိႈက္ပံုႀကီးထဲမွာ ျပဳတ္က်က်န္ေနခဲ့တာျဖစ္ တယ္။
တဒုတ္ဒုတ္ႏွင့္ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးသားေလးတြင္ အမိႈက္အမ်ိဳးမ်ိဳးက လာကပ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေမြးဖြားလာခဲ့တာကေတာ့……… “အမိႈက္လူသား”ပင္ျဖစ္သည္။
ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ ယိုင္တိယုိင္႐ြဲ႕ျဖစ္ေနသၫ့္ထီးေဆာင္းထားၿပီး ပါးစပ္မွလည္း တ႐ႈး႐ႈးအသံထြက္ ေနေလသည္။
အင္မတန္မွညစ္ပတ္လွတဲ့…အမႈိက္လူသား၊ အလြန္နံေစာ္လွတဲ့…အမိႈက္လူသား။
သူ႕ရဲ႕နားကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး နားေထာင္လိုက္တဲ့အခါမွာ အေ၀းကလာတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံကိုၾကား လိုက္ရေလသည္။
သူ႕ရဲ႕အထင္ကေတာ့ ကိုယ့္အျပင္ အျခားသူတစ္ေယာက္လည္း႐ွိတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အတြက္
အမိႈက္လူသားဟာ အမိႈက္ပံုႀကီးကေန ထြက္ခြာလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ေရာက္သြားသၫ့္အခါတြင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့သရဲ မ်ားကို ေတြ႔႐ွိ
ရေလေတာ့သည္။
“ဟား…တစ္ကယ့္ကို ထူးဆန္းတဲ့အဝတ္အစားေတြဝတ္ထားတာပဲေနာ္”
လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္သၫ့္အခါတြင္ ေဘးတြင္ရပ္ေနသည္မွာ ေ႐ႊဖ႐ံုသီးသရဲျဖစ္သည္။
“မင္းကဘာလဲ?”
“ငရဲျပည္က ငရဲမီးကိုၿမိဳခ်ၿပီး Holloween ညကို ထူးဆန္းစြာအလင္းေရာင္ေပးမဲ့
“ငါ့ နာမည္က Jack-o-lantern” (ဂ်က္-အို-လန္းတန္း)
ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာသရဲမ်ားက အမိႈက္လူသားအနီးသို႔ စု႐ံုးလာၾကသည္။
“အီး…ဟီး…ဟီး… အားလံုးကေၾကာက္ေနတဲ့ညကို အုပ္စိုးထားတဲ့ စုန္းမႀကီးကြ”
“မေကာင္းဆိုးဝါးသိပၸံပညာ႐ွင္က ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ Moonster Franken ဆိုတာငါပဲ”
“ေသျခင္းတရားကိုေမ့ထားလိုက္တဲ့ငါကေတာ့ Zombie (ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္)ကြ”
ထို႔ေနာက္ ထိုသရဲအားလံုးစုစည္းၿပီးေမးလိုက္သည္မွာက
“ဒါနဲ႔…မင္းကေကာဘာေကာင္လဲ?”
“ကၽြန္ေတာ္က အမိႈက္လူသားပါ”
သရဲအားလံုးက တျပိဳင္နက္ထဲ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ သရဲအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္လာသၫ့္ အမိႈက္လူသားလည္း
“Trick or Treat……Trick or Treat……” (မုန္႔မေပးရင္ သရဲေျခာက္မယ္……မုန္႔မေပးရင္သရဲေျခာက္မယ္)ဟု ေျပာကာ အိမ္မ်ား ကို လွၫ့္လည္ကာ
လူႀကီးမ်ားက ေ၀ေပးသည့္မုန္႕မ်ားကိုလက္ခံယူခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္ထက္ငယ္ေသာကေလးမ်ားကို ပူေဖာင္းလက္ေဆာင္မ်ားေပးကာ လွၫ့္ပတ္ခဲ့ၾက သည္။
အမိႈက္လူသားမႈတ္ေပးတဲ့ ေလပူေဖာင္းေတြဟာ ေလထဲတြင္ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြျဖစ္ေန တဲ့အတြက္ကေလးမ်ား အလြန္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကေပေလေတာ့သည္။
“ကဲ…ေနာက္တစ္အိမ္ဆက္သြားရေအာင္ အမိႈက္လူသား”
ဟုိအိမ္ ဒီအိမ္ကိုလွၫ့္ပတ္ ခဲ့သျဖင့္သရဲမ်ား၏အိတ္ထဲတြင္လည္း မုန္႔မ်ားျဖင့္ျပၫ့္ႏွက္လာခဲ့ ၾကသည္။
နာရီစင္မွ ေခါင္းေလာင္းျမည္လာသျဖင့္ အားလံုးက အိမ္ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကေလေတာ့သည္။
အမိႈက္လူသားက အဖြဲ႔ဝင္ထဲမွတစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္သည္မွာ
“Halloween (သရဲမ်ားည)က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္လည္း ထပ္လုပ္ရေအာင္…”
“မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ အမိႈက္လူသား? Halloween က ဒီေန႔အထိပဲေလ”
ထုိသုိ႔ေျပာကာ သရဲမ်ားက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကို ခၽြတ္ၾကေလေတာ့သည္။
ေ႐ႊဖ႐ံုသီးထဲမွ လူငယ္ေလး အန္တိုနီ၊
စုန္းမႀကီးထဲမွ ေကာင္မေလး ေရဗၺကာ၊ တစ္ေယာက္စီ တစ္ေယာက္စီထြက္လာၾကေလသည္။
၄င္းတို႔အားလံုးသည္ သရဲဟန္ေဆာင္ထားၾကျခင္းသာျဖစ္ၾကသည္။
“ဟင္…ဘာျဖစ္ေနတာလဲ? အမိႈက္လူသား…မင္းလည္းခၽြတ္ေလကြာ”
“ဟုတ္တယ္ေလ…ဒီေလာက္ညစ္ပတ္ေနတဲ့အဝတ္အစားေတြ မင္းလည္းမႀကိဳက္ဘူးမဟုတ္လား”
ေရဗၺကာက အမိႈက္လူသား၏ေခါင္းကို ဆြဲလိုက္ရာ…
“အား……အား……နာတယ္…နာတယ္”
“ေအာင္မေလး”
ေရဗၺကာက က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္လိုက္မိေလေတာ့သည္။
“သူက သရဲဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ အဝတ္အစားကို ဝတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး”
လူငယ္ေလးမ်ားအားလံုးက ႐ုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဆတ္ခနဲ အမိႈက္လူသားအနီးမွ ခြာလိုက္ ၾကသည္။
“သရဲ…ဟုိဘက္ကိုထြက္သြားစမ္း”
“ၿမိဳ႕ထဲကေနထြက္သြားစမ္း…အမႈိက္လူသား”
“ပင္လယ္ထဲေမ်ာသြားစမ္း”
လူငယ္မ်ားက ဆက္တိုက္႐ိုင္းစိုင္းစြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံခဲ့ၾကသည္။
အမိႈက္လူသား၏ ေကာလဟာလသတင္းက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့ေလေတာ့ သည္။
“အမိႈက္လူသားေလ”
“သရဲေတြ႔ခဲ့တယ္”
အမိႈက္လူသားက စကားလွမ္းေျပာသၫ့္တိုင္ေအာင္
“ဟုိဘက္ကိုထြက္သြားစမ္း…အမိႈက္လူသား၊ အနံ႔ကူးမယ္”ဟုဆိုကာ ဘယ္သူမွ လက္ခံစကားမေျပာၾကေတာ့ေပ။
အမိႈက္လူသားက ခံုတန္း႐ွည္တြင္ထိုင္ကာ တ႐ႈး႐ႈးႏွင့္ သက္ျပင္းခ်ေနေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္
“ခင္ဗ်ားလား? ေကာလဟာလေတြပံ်႕ေနတဲ့ အမိႈက္လူသားဆိုတာ…”
“ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြကလည္း ဟန္ေဆာင္ထားတာမဟုတ္ဘူးဆို…”
လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ရာတြင္ တစ္ကိုယ္လံုး အိုးမဲမ်ားေပက်ံေနေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
လူငယ္ေလးက အမိႈက္လူသား၏ သ႐ုပ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ထြက္ေျပးျခင္းမျပဳခဲ့ေပ။
“ကၽြန္ေတာ္က မီးခိုးေခါင္းတိုင္သန္႔႐ွင္းေရးသမား လုဗိခ်ိ (Lubicchi)ပါ”
“ခင္ဗ်ားကေကာ…?”
“အင္း……ဟို……”
“နာမည္မ႐ွိရင္လည္း တပ္လိုက္ရင္ရတာပဲ……
ဟုတ္ၿပီ Halloween (သရဲမ်ားပြဲေန႔)မွာ ေပၚလာခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ Halloween Poupelle (ပုပဲလု) ေပါ့”
“Halloween Poupelle (ပုပဲလု) ခင္ဗ်ားက ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း?”
“ဘယ္သူကမွ အဖက္လုပ္ၿပီးေတာ့ ကစားေဖာ္မလုပ္ၾကလို႔ေလ”
ပုပဲလု ကထိုသို႔ေျပာရာတြင္ လုဗိခ်ိက “ဝါးဟားဟား”ဟု ရယ္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲေနာ္ ပုပဲလု”
“ခင္ဗ်ားက ညစ္လည္းညစ္ပတ္တယ္၊ အဲဒီအျပင္ နံလည္းနံတာကိုး…”
“ေျပာရဲလိုက္တာေနာ္…အဲ့လိုေျပာတဲ့ လုဗိခ်ိကိုယ္တိုင္ကလည္း တစ္ကိုယ္လံုးမဲတူးေနတာ မဟုတ္ ဘူးလား”
“ဒါက အလုပ္ကအျပန္မို႔လို႔ေလ… ျမင္တဲ့အတိုင္း အိုးမဲေတြေပက်ံေနတာေလ”
“မီးခိုးေခါင္းတိုင္သန္႔႐ွင္းေရးဆိုတာ လူႀကီးအလုပ္မဟုတ္ဘူးလား?”
“အိမ္မွာက အေဖမ႐ွိေတာ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္မလုပ္လို႔မရဘူးေလ”
“အဲဒါထက္ ဒီေလာက္နံေစာ္ေနတာ သူမ်ားေတြ ႐ြံမုန္းတာလည္း သဘာဝက်တယ္ေနာ္”
“အိမ္က ပန္းၿခံထဲမွာ ေရခ်ိဳးသြားေလ”
“ ဟင္..ရလား..”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရမခ်ိဳးဘဲနဲ႔ အိမ္ေပၚတက္လို႔မရဘူး…တလက္စတည္း ခင္ဗ်ားလည္း ေရခ်ိဳး လိုက္ေလ”
“လုဗိခ်ိက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေ႐ွာင္မေျပးရဘူးေနာ္”
“ပုပဲလု ခင္ဗ်ားဆီကေန တစ္ခုခု လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့အနံ႔ေလးရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးမ်ား ေရာပါေနလားမသိဘူးေနာ္…”
လုဗိခ်ိက ပုပဲလု ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်ိဳင္းႀကိဳခ်ိဳင္းၾကားအထိ ေဆးေၾကာေပးခဲ့ေလသည္။
အညစ္အေၾကးအားလံုးသန္႔စင္သြားၿပီး အနံ႔အသက္မ်ားလည္း အေတာ္ေလးသန္႔စင္သြားခဲ့သည္။
“ေက်းဇူးပဲ…လုဗိခ်ိ”
“ဒါေပမဲ့…ပါးစပ္ကနံတယ္ေနာ္၊ အသက္ကိုမႈတ္ထုတ္ၾကၫ့္စမ္း…”
ပုပဲလု က အသက္ကို မႈတ္ထုတ္ခ်လိုက္သည္။
“ဟား…ဟား…ဒါကေတာ့နံတာပဲ ပုပဲလု, ဒါ Gas ဂတ္(စ္)အန႔ံပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲတိုက္တိုက္ ဒါကေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေနာ္”
ႏွစ္ေယာက္သား ညဥ့္နက္အထိအတူတူ႐ွိေနခဲ့ၾကသည္။
“မင္းဒီေန႔…ဟုိအမိႈက္လူသားနဲ႔ေဆာ့ခဲ့တာလား?”
“ရပါတယ္အေမ… ပုပဲလု က မေကာင္းတဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး”
“အမေလး…အဲ့လိုအစစအရာရာ စိတ္ဝင္စားတတ္တာေတြက အေဖဆီက ရထားတဲ့အေမြေတြပဲ”
ၿမိဳ႕တြင္တစ္ဦးတည္းေသာတံငါသည္ျဖစ္ခဲ့သည့္ လုဗိခ်ိ၏ဖခင္သည္ လြန္ခဲ့သၫ့္ႏွစ္ ေဆာင္းရာသီ၌ ပင္လယ္ေရနစ္၍ ေသဆံုးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီးေနေသာငါးဖမ္းသေဘၤာကိုသာပင္လွ်င္ ျပန္လည္႐ွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ရသည္။
၄င္းၿမိဳ႕ေလးတြင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ပင္လယ္၌ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာသတၱဝါႀကီးမ်ား႐ွိ သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္ထဲသြားျခင္းကို တားျမစ္ထားခဲ့သျဖင့္
အားလံုးက “ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ”ဟုသာ ေျပာခဲ့ၾကေလသည္။
“အေမ…အေမက အေဖရဲ႕ဘာကိုႀကိဳက္တာလဲ?”
“႐ွက္တတ္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတာေလးေတြရွိတယ္၊ ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒီလိုမ်ိဳး လက္ၫိႈးနဲ႔ ႏွာေခါင္းေအာက္ကိုပြတ္တာမ်ိဳးေပါ့”
ေနာက္တေန႔တြင္ ပုပဲလု ႏွင့္ လုဗိခ်ိတို႔သည္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္အေပၚသို႔တက္ခဲ့ၾကေလသည္။
“ေၾကာက္လိုက္တာ…လုဗိခ်ိ”
“ေသခ်ာကိုင္ထားရင္ ေအးေဆးပဲေလ” “ဒါေပမဲ့ ေလထန္လို႔ ပစၥည္းေတြျပဳတ္မက်ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္”
“ တစ္ခုခုျပဳတ္က်ဖူးလို ့လား ”
“အင္း… အေဖ့ဓါတ္ပံုထၫ့္ထားတဲ့ ေငြေရာင္ဆြဲသီးေလး၊
အေဖ့ဓါတ္ပံုက အဲဒီတစ္ပံုထဲပဲက်န္ခဲ့လို႔ ျပန္ရွာလည္းမေတြ႔ဘူးျဖစ္ေနတာ”
လုဗိခ်ိက ေရဆိုးျမစ္ကို လက္ၫိႈးၫႊန္၍ေျပာေလသည္။
“အဲဒီ ေရဆိုးျမစ္ထဲကိုျပဳတ္က်သြားတာ”
“ေဟး… ပုပဲလု “ၾကယ္” ဆိုတာသိလား?”
“ ၾကယ္ ! ”
“ဒီၿမိဳ႕က မီးခိုးေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတာမဟုတ္လား…ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက မျမင္ႏိုင္ေပမဲ့
အဲဒီ မီးခိုးေတြရဲ႕အေပၚမွာ “ၾကယ္”လို႔ေခၚတဲ့ ေတာက္ပလင္းလက္ေနတဲ့ေက်ာက္တံုးေလးေတြက လြင့္ေမ်ာေနတာ အဲဒါေတြကလည္း တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးလည္းမဟုတ္ဘူးေလ၊ အလံုးေထာင္ေသာင္း မက အမ်ားႀကီးေပါ့”
“အဲ့ေလာက္ မျဖစ္ႏိုင္တာမ်ိဳးက႐ွိပါ့မလား? ေလွ်ာက္ေျပာေနတာမလား”
“ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အဲဒီၾကယ္ေတြကိုေတြ႔ခဲ့တာ…ဟုိး ပင္လယ္အေဝးႀကီးထဲကိုသြားခဲ့စဥ္ကေပါ့၊ ေနရာတစ္ေနရာကိုေရာက္တဲ့အခါ ေခါင္းေပၚမွာမီးခိုးေတြမ႐ွိေတာ့ဘဲ
အဲဒီေနရာမွာ အလင္းေရာင္ ေတာက္ပေနတဲ့ၾကယ္ေတြက အမ်ားႀကီးလြင့္ေမ်ာေနတယ္တဲ့…
ၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္း ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္ဘဲ အေဖ့ကို လူလိမ္လူညာလို႔ အေခၚခံရတဲ့အတိုင္းပဲ အေဖကေသဆံုးသြားခဲ့တာ၊
ဒါေပမဲ့ အေဖက “မီးခိုးေတြရဲ႕အေပၚမွာ ၾကယ္ေတြ႐ွိတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့ၿပီး ၾကယ္ကိုၾကၫ့္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္း ေတြကိုလည္းသင္ျပေပးခဲ့တယ္ေလ”
လုဗိခ်ိက မဲေမွာင္ေနသၫ့္ မီးခိုးမ်ားကိုေမာ့ၾကၫ့္ကာ ေျပာခဲ့ေလသည္။
‘“တစ္ကယ္လို႔မ်ား တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ပါ”’
ေနာက္တေန႔တြင္ ခ်ိန္းထားသၫ့္ေနရာသို႔ေရာက္လာခဲ့သၫ့္ ပုပဲလုသည္ ထပ္မံ၍အနံ႔မ်ား ထြက္ေနေပေလေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔တြင္လည္း…ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းအတူပင္ျဖစ္သည္။
“ပုပဲလုရဲ႕ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ပဲေရခ်ိဳးခ်ိဳး နံေနတာပဲေနာ္”
လုဗိခ်ိက “ နံတယ္…နံတယ္ ”ဆိုၿပီး နွာေခါင္းပိတ္ထားသၫ့္တိုင္ ေန႔စဥ္ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ေလသည္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့
ပုပဲလုသည္ ပံုမွန္မဟုတ္သၫ့္ပံုစံျဖင့္ ေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ပုပဲလု, တစ္ခုခုျဖစ္လာတာလား?”
ပုပဲလု၏ ဘယ္ဘက္နားတြင္ကပ္ေနေသာအမိႈက္က ျပဳတ္ထြက္ေနေလသည္။
“ ကြ်န္ေတာ္ရွိေနရင္ ျမိဳ႕က ညစ္ပတ္တယ္လို႔ေျပာၾကတယ္”
“ နားကၾကားရရဲ ့လား ”
“ဟင့္အင္း…ဘယ္ဘက္နားက ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ဘက္နားရဲ့ အမိႈက္ကျပဳတ္ထြက္သြား လို႔ ဘယ္ဘက္နားကမၾကားရေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္”
“အန္တိုနီတို႔လက္ခ်က္ပဲေနာ္…ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိရက္ရက္စက္စက္လုပ္ၾကတာလဲ?”
“ကၽြန္ေတာ္က မေကာင္းဆိုးဝါးမို႔လို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ”
ေနာက္ေန႔တြင္ လုဗိခ်ိသည္ အန္တိုနီတို႔၏ ဝိုင္းထားျခင္းကိုခံရေလေတာ့သည္။
“ဟိတ္…လုဗိခ်ိ ဒန္းနစ္ကဖ်ားၿပီး လဲေနၿပီ၊
အမိႈက္လူသားဆီကကူးတဲ့ပိုးေၾကာင့္ျဖစ္တာမဟုတ္လား”
“ပုပဲလုက ေသေသခ်ာခ်ာ ေရခ်ိဳးေနတာ၊ ဘာပိုးမွမ႐ွိဘူးေလ”
“အရမ္းလိမ္ေျပာတတ္တာပဲ၊ မေန႔ကလည္း အဲဒီအမိႈက္လူသား အရမ္းနံေနတာပဲ၊
မင္းတို႔အိမ္က မိဘေတြေကာ မင္းေကာ လူလိမ္ေတြပဲ”
အမွန္တစ္ကယ္တြင္လည္း ပုပဲလု၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ မည္သို႔ပင္ေဆးေၾကာသၫ့္တုိင္ ေနာက္ တေန႔တြင္ အနံ႔ထြက္ေနသည္ျဖစ္သျဖင့္
လုဗိခ်ိလည္း ျပန္ေျဖစရာစကားမ႐ွိေတာ့ေပ။
“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအမိႈက္လူသားနဲ႔ေဆာ့ေနတာလဲ? အလိုက္သိၿပီး မင္းငါတို႔နဲ႔လာေပါင္းလိုက္စမ္းပါ”
အျပန္လမ္းတြင္ ဒယီးဒယုိင္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ လုဗိခ်ိထံသို႔ ပုပဲလုက ေရာက္လာခဲ့ သည္။
“ေဟး…လုဗိခ်ိ၊ သြားကစားရေအာင္”
“ျပန္ၿပီးေတာ့ နံေနျပန္ၿပီလား? အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းမွာ အႏိုင္က်င့္ခံလိုက္ရတာ၊
ဘယ္ေလာက္ပဲေရခ်ိဳးေပးေပး နံတဲ့ ခင္ဗ်ားခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ေပါ့”
“ေဆာရီးေနာ္ လုဗိခ်ိ”
“ေတာ္ၿပီ…ခင္ဗ်ားနဲ႔မေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔လည္းမေဆာ့ေတာ့ဘူး”
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္သားမေတြ႔ၾကေတာ့ေပ။
ပုပဲလုသည္ လုဗိခ်ိႏွင့္မေတြ႕ေတာ့သၫ့္အခ်ိန္မွစ၍ ေရမခ်ိဳးေတာ့သျဖင့္
ပိုမို၍ညစ္ပတ္လာၿပီး ယင္ေကာင္မ်ားဝိုင္းကာ ပို၍ပို၍ညစ္ပတ္လာကာ ပို၍ပို၍နံေစာ္ေနေပေလေတာ့သည္။
ပုပဲလု၏ ဂုဏ္သတင္းမွာ ပိုမိုဆိုး႐ြားလာရန္သာ ႐ွိေနေလေပေတာ့သည္။
မည္သူကမွလည္း ပုပဲလုအနားကိုကပ္ၾကေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတစ္ညတြင္
လုဗိခ်ိ၏ အခန္းျပတင္းေပါက္ကေန ေဒါက္၊ ေဒါက္ဟု အသံ ျမည္လာသျဖင့္
ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကၫ့္လိုက္သၫ့္အခါတြင္ျပတင္းေပါက္၌ အရမ္းေျပာင္းလဲ သြားေသာ ပုပဲလုကို ေတြ႕ရေလသည္။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ညစ္ေပေနၿပီး လက္တစ္ဖက္လည္းမ႐ွိေတာ့ေပ။
ဒီတစ္ခါလည္း အန္တိုနီတို႔ရဲ႕လက္ခ်က္ပဲျဖစ္မွာပဲ။
လုဗိခ်ိက ျပတင္းေပါက္ကို ကျပာကယာဖြင့္လိုက္ၿပီး…
“ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ပုပဲလု? ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေနာက္ထပ္…” (စကားမဆံုးခင္မွာပဲ)
“ သြား…ရ…ေအာင္ ”
“ဟင္? ဘာေတြေျပာေနတာလဲ?”
“ သြားၾကရေအာင္… လုဗိခ်ိ ”
“ခဏေနပါဦး…ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေျပာဦးေလ”
“မေလာလို႔မရဘူး…ကၽြန္ေတာ့္အသက္မဆံုး႐ႈံးခင္မွာသြားရေအာင္”
“ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ ?”
“ ဟာ…မေလာလို႔ မရဘူး….. မေလာလို႔မရဘူး ”
ေရာက္သြားသည္မွာကေတာ့ လူသြားလူလာနည္းပါးသၫ့္ သဲေသာင္ျပင္တစ္ခုျဖစ္သည္။
“သြားရေအာင္…လုဗိခ်ိ၊ ကဲ…တက္ပါ”
“ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ? ဒီသေဘၤာက ပ်က္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေရွ႕မသြားေတာ့ဘူး ေလ”
ပုပဲလုက ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ အိတ္ထဲမွ ေျမာက္မ်ားစြာေသာပူေဖာင္းမ်ားကိုထုတ္၍
ဖူး…ဖူး…ဖူး ဆိုၿပီး အသက္ကိုမႈတ္ထုတ္ကာ ပူေဖာင္းမ်ားကို ေလမႈတ္သြင္းေလေတာ့သည္။
ဖူး…ဖူး…ဖူး…ဖူးဖူးဖူး
“ေဟး… ပုပဲလု ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”
ဖူး…ဖူး…ဖူး…ဖူးဖူးဖူး
“မလုပ္လို႔မရဘူး…မလုပ္လို႔မရဘူး…ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္မဆံုး႐ႈံးခင္”
ပုပဲလုက မႈတ္ထားသၫ့္ ေဘာလံုးမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ သေဘၤာတြင္ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ေလသည္။
သေဘၤာတြင္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ပူေဖာင္းမ်ားကိုတပ္ဆင္ခဲ့ေလသည္။
“သြားမယ္…လုဗိခ်ိ”
“ ဘယ္ကိုလဲ ?”
“ မီးခိုးေတြရဲ႕အေပၚကို ”
ပုပဲလုက သေဘၤာကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားသၫ့္ႀကိဳးကိုျဖည္ရင္း ေျပာခဲ့ေလသည္။
“ၾကယ္ေတြကိုသြားၾကၫ့္ရေအာင္”
မိုးပ်ံပူေဖာင္းမ်ားတပ္ဆင္ထားသၫ့္သေဘၤာသည္ တေျဖးေျဖးခ်င္းတက္သြားေနေပေတာ့သည္။
“ ဒီဟာက …… အဆင္ေျပပါ့မလား… ”
ထိုမွ်ေလာက္ျမင့္မားသၫ့္အျမင့္မွ ၿမိဳ႕ကိုစီး၍ ၾကၫ့္ရသည္မွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပင္ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕၏ ည႐ႈခင္းသည္ လြန္စြာလွပေနသည္ျဖစ္သည္။
“ကဲ… အသက္ခဏေအာင့္ထားပါ၊ မၾကာခင္မွာ မီးခိုးေတြၾကားထဲကိုဝင္ေတာ့မွာ”
ဝုန္း……ဝုန္း……ဝုန္း……ဝုန္း
မီးခိုးမ်ားၾကားတြင္ ဘာကိုမွ်မျမင္ရေပ။ အေမွာင္အတိက်ေနသည္သာျဖစ္သည္။
ဝုန္း……ဝုန္း ဆိုသၫ့္ေလသံႏွင့္အတူ ပုပဲလု၏ အသံကို ၾကားရေလသည္။
“ေသခ်ာကိုင္ထားေနာ္ လုဗိခ်ိ”
အေပၚသို႔ေရာက္လွ်င္ေရာက္သေလာက္ ေလက ထန္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
“လုဗိခ်ိ…အေပၚကိုၾကၫ့္စမ္း၊ မီးခိုးေတြကိုေက်ာ္ေတာ့မယ္… မ်က္စိကိုပိတ္မထားနဲ႔”
၀ုန္း….. ၀ုန္း…. ေ၀ါ…. ေ၀ါ…..
“အေဖကလိမ္ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးပဲ”
ထိုေနရာတြင္ ေရတြက္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွသည့္အလင္းေရာင္မ်ားႏွင့္ ျပၫ့္ႏွက္ေနသည္ျဖစ္သည္။
ေခတၱခဏ ေငးေမာၾကၫ့္ၿပီးေနာက္တြင္ ပုပဲလုက ေျပာခဲ့ေလသည္။
“အျပန္က်ရင္ ေဘာလံုးကို သေဘၤာကေန ျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္ရေပမဲ့ တၿပိဳင္နက္တည္းအားလံုးကို မျဖဳတ္ရဘူးေနာ္၊
တစ္ခါတည္းျဖဳတ္လုိက္ရင္ ျပဳတ္က်သြားမွာမို႔လို႔ တစ္ခုခ်င္းျဖဳတ္လိုက္ေနာ္”
“ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ပုပဲလု ? အတူတူျပန္မွာမဟုတ္ဘူးလား?”
“ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ႐ွိႏိုင္မွာက ဒီအထိပါပဲ၊
ကၽြန္ေတာ္ လုဗိခ်ိနဲ႔ ‘ၾကယ္’ကို ၾကၫ့္ႏိုင္ခဲ့တာက တစ္ကယ့္ကို တန္ဖိုး႐ွိတယ္ေနာ္”
“ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ…အတူတူျပန္ၾကရေအာင္ေလ”
“ဒါနဲ႔…လုဗိခ်ိ၊ ခင္ဗ်ားေပ်ာက္သြားတဲ့ ဆြဲသီးေလးကို ေတာက္ေလွ်ာက္႐ွာေနခဲ့တာ၊
ဒီျမစ္ထဲက အမိႈက္ေတြက အမိႈက္ထိန္းသိမ္းတဲ့ေနရာအထိ စီးသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ေသခ်ာေပါက္ အဲဒီ ေနရာမွာ႐ွိေနမယ္လို႔ထင္ထားခဲ့တာ”
“ကၽြန္ေတာ္က အမႈိက္ပံုထဲမွာ ေမြးဖြားတဲ့အမိႈက္လူသားျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အမိႈက္ေတြကို ေလွ်ာက္ဆြတာက ကၽြမ္းၿပီးသားပဲေလ၊
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေန႔တိုင္း အမိႈက္ပံုထဲမွာ ေမႊေႏွာက္႐ွာေဖြခဲ့ေပမဲ့ လံုးဝမေတြ႔ခဲ့ဘူး၊
ဆယ္ရက္ေလာက္႐ွာရင္ေတြ႕မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့……”
“ပုပဲလု …အဲဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က……” (ဝမ္းနည္းလြန္းၿပီးစကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ) “ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ထိ ရက္ရက္စက္စက္ ဆက္ဆံခဲ့တာေတာင္မွ……”
“ရပါတယ္…ကိစၥမ႐ွိပါဘူး” “ခင္ဗ်ားက ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားစေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားအတြက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားဘက္ကရပ္တည္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ”
လုဗိခ်ိ၏ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလာခဲ့ေတာ့ေလသည္။
“ေနာက္ဆံုးအမိႈက္ထိန္းသိမ္းတဲ့ေနရာမွာ ဆြဲသီးကမ႐ွိခဲ့ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ငတံုးတစ္ေယာက္ပါ။
“ခင္ဗ်ားက “လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့အနံ႔တစ္ခု”ရတယ္လို႔ေျပာတဲ့အခါတုန္းက သတိထားမိခဲ့သင့္တာ ေပါ့”
ပုပဲလုက ဦးေခါင္းေပၚမွ အေမြးစုတ္ဖြားထီးကိုဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီး…
“ တစ္ခ်ိန္လံုး ဒီမွာရွိေနခဲ့တာေလ… ”
ထီးအတြင္း၌ ေငြေရာင္ဆြဲသီးေလးက တြဲေလာင္းက်ေနေလသည္။
“ခင္ဗ်ား႐ွာေနတဲ့ဆြဲသီးေလးက ဒီမွာ႐ွိေနခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဦးေႏွာက္ျဖစ္ေနတယ္ေလ”
လြမ္းစရာ ေကာင္းတဲ့အနံ႔ရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက ဒါျဖစ္ေနတာေပါ့၊
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘယ္ဘက္နားမွာ႐ွိ တဲ့အမိႈက္ျပဳတ္သြားခဲ့တုန္းက ဘယ္ဘက္နားကမၾကားရေတာ့ဘူးမလား၊
အဲဒီလိုပဲ ဒီဆြဲသီးေလး မ႐ွိေတာ့ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္လႈပ္႐ွားႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
ဒါေပမဲ့ ဒီဆြဲသီးေလးက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပစၥည္းပါ”“ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာတစ္ကယ့္ကို အရမ္းေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရတယ္၊ ေက်းဇူးပဲ လုဗိခ်ိ၊ ဘိုင့္ဘိုင္……”
ထိုသို႔ေျပာ၍ ဆြဲသီးေလးကို ဆြဲျဖဳတ္ရန္ျပဳလုပ္ေသာအခါတြင္ျဖစ္သည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔”
လုဗိခ်ိက ပုပဲလု၏ လက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ လုဗိခ်ိ၊ ဒီဆြဲသီးက ခင္ဗ်ားရဲ႕ပစၥည္းပဲေလ၊
ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ကဒီအတိုင္း ဆက္ယူထားရင္ေတာင္မွ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အန္တိုနီတို႔ရဲ႕ အႏိုင္က်င့္ခံရမယ္ဆိုရင္
ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ တစ္ကယ့္ကို ဆံုး႐ႈံးသြားလိမ့္မယ္၊
အဲဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားအေဖရဲ႕ဓါတ္ပံုကို ေနာက္ ထပ္ျမင္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“ အတူတူ ထြက္ေျပးရင္လည္းရတာပဲေလ…. ”
“ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ႐ွိတာကိုေတြ႔သြားရင္
ဒီတစ္ေခါက္က လုဗိခ်ိလည္း အထိုးခံရႏိုင္တယ္”
“ရတယ္…ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ နာက်င္မႈဆိုတာက ႏွစ္ေယာက္အတူတူ႐ွိေနတဲ့အတြက္ မွ်ေဝခံစားရင္လည္း ရတာပဲ”
“ပုပဲလု ေန႔တိုင္းေတြ႕ရေအာင္၊ အဲလိုဆိုရင္ အေဖ့ရဲ႕ဓါတ္ပံုကိုလည္း ေန႔တိုင္းၾကၫ့္လို႔ရတယ္ ေလ၊
အဲဒါေၾကာင့္ ေန႔တိုင္းအတူတူေတြ႔ရေအာင္၊ ေနာက္ၿပီး ေန႔တိုင္းအတူတူကစားရေအာင္”
အမိႈက္လူသား၏ မ်က္လံုးအိမ္အတြင္းမွမ်က္ရည္မ်ား ဒလေဟာက်ဆင္းလာေပေလေတာ့သည္။
လုဗိခ်ိႏွင့္ေန႔တိုင္းကစားဖို႔………ဒါက ဟိုးအရင္ကတည္းက ဆုေတာင္းထားခဲ့သလိုမ်ိဳး ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားမႈကို ခံစားရေလေတာ့သည္။
“ပုပဲလု ၾကယ္ေတြကအရမ္းကိုလွတာပဲေနာ္၊ ေခၚလာျပေပးတာ ေက်းဇူးပဲ၊
ခင္ဗ်ားႏွင့္အတူတူေတြ႔ဆံုရတာကို တစ္ကယ္ကို ဝမ္းသာတယ္”
ပုပဲလုက ႐ိႈးတိုး႐ွန္႔တန္႔ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ လုဗိခ်ိရယ္၊ ႐ွက္ေတာင္႐ွက္လာၿပီ”
ထိုသို႔ေျပာ၍ လက္ၫိႈးျဖင့္ ႏွာေခါင္းႀကီးေအာက္ကို ပြတ္လိုက္မိသည္ျဖစ္သည္။
“ေဆာရီးပဲ ပုပဲလု ကၽြန္ေတာ္က သတိထားမိတာေနာက္က်သြားတယ္၊ ဟုတ္ၿပီ…ဟုတ္ၿပီ…
Halloween ဆုိတာ ေသဆံုးတဲ့သူေတြရဲ႕ ဝိညာဥ္က ျပန္လာတဲ့ေန႔ပဲေနာ္”
“ဘာကိုဆိုလုိတာလဲ လုဗိခ်ိ?”
“Halloween Poupelle… မင္းဘယ္သူဆိုတာလဲ သိၿပီကြ”
“လာေတြ႕ေပးခဲ့တာေပါ့ေနာ္……အေဖ”
【ျပီးပါျပီ။】
ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ဒါရိုက္တာ AKIHIRO NISHINO
【amazon】
『PoupeIIe Of ChimneyTown』